Παλια Πολη Νικητης

Οκτωβρίου 28, 2017

Παλια Πολη Νικητης

Παλιά Πόλη Νικήτης, Σεπτέμβριος 2017

Κλείνεις τα μάτια, επιτρέποντας στις υπόλοιπες τέσσερις αισθήσεις να οξυνθούν. Ξυπόλητα παιδικά τρεχαλητά αντηχούν στα αυτιά σου. Μυρωδιές από σόμπες που σιγοκαίνε και ζυμώματα που βγαίνουν από τον ξυλόφουρνο. Μυρίζει πεύκο και αέρας πιο καθαρός από αυτόν που αντέχουν τα πνευμόνια σου. Είσαι στην Παλαιά Πόλη Νικήτης, κάπου στο 1957, και...

Ανοίγεις τα μάτια. Κι όμως, είσαι στην Παλιά Νικήτη του 2017. Αναρωτιέσαι πώς σου γεννήθηκαν αυτές οι αλλοτινές σκέψεις, άλλωστε το 1957 δεν είχαμε καν γεννηθεί.

"Άννα; Άννα!!" με σκουντάει η Μαρία, αγαπημένη μου φίλη και δεινή φωτογράφος με καταγωγή από τούτο το πανέμορφο χωριό. "Άννα, πού χαζεύεις; Άντε, πάμε να περπατήσουμε."

Περπατάμε. Έχουμε φτάσει στο χωριό ανηφορίζοντας από το σύγχρονο οικισμό (ναι, αναφέρομαι στη γνωστή σε όλους Νικήτη Χαλκιδικής, πολυσύχναστο καλοκαιρινό προορισμό, ο οποίος φτάνεται εύκολα είτε με Ι.Χ. είτε με ΚΤΕΛ) με τα πόδια. Δεν είναι δύσβατη ανηφόρα, ωστόσο αν θέλετε να πάτε με αυτοκίνητο, μπορείτε απλώς να στρίψετε ακολουθώντας τις ταμπέλες αφότου έχετε φτάσει στη Νικήτη.

Στάδιο 1ο: Ιστορία. Το χωριουδάκι είναι τόσο παραδοσιακό, ώστε σε βάζει να ξεσκονίσεις τα παλιά σου βιβλία ιστορίας, μάθημα που τόσο μισούσες στο λύκειο. Σύμφωνα, λοιπόν, με την προφορική παράδοση, το παλιό χωριό της Νικήτης, ιδρύθηκε όταν πρόσφυγες των παράκτιων περιοχών αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στην ενδοχώρα, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τις διαρκείς πειρατικές επιδρομές. Έτσι ξεκίνησε την ύπαρξή του ως μοναστηριακό μετόχι την ύστερη Βυζαντινή περίοδο. Το 1912, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η Νικήτη συνέχισε να αναπτύσσεται και άρχισαν να χτίζονται νέα σπίτια, ολοένα και πιο κοντά στη θάλασσα. Το παλιό χωριό άρχισε να ερημώνει, και ο πληθυσμός να μετοικεί στην πλέον σύγχρονη Νικήτη. Παρ' όλα αυτά, η τουριστική ανάπτυξη στο τέλος του 20ού αιώνα έφερε στο μέρος νέους επισκέπτες, κυρίως Γερμανούς αλλά και άλλους Κεντρικο-ΒορειοΕυρωπαίους οι οποίοι έδειξαν έκδηλο ενδιαφέρον για την παλιά πόλη. Αρκετοί από αυτούς αγόρασαν και ανακαίνισαν τα εγκαταλελειμμένα σπίτια. Η πόλη ξανάρχισε, συνεπώς, να αναπτύσσεται, μια ανάπτυξη που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, όπως θα δούμε παρακάτω!

Στάδιο 2ο: Σήμερα. Σήμερα είναι μια όμορφη, σχετικά ηλιόλουστη Σεπτεμβριάτικη μέρα. Ιδανική εποχή για ταξίδια που αποπνέουν ηρεμία και διαλογισμό, δηλαδή. Περπατάμε στα (φρεσκοσυντηρεμένα) λιθόστρωτα σοκάκια, χαζεύουμε τα υπέροχα πετρόκτιστα κτίρια με τα ανθοστόλιστα μπαλκόνια, κοντοστεκόμαστε στην Κεντρική Πλατεία. Η Μαρία μου εξιστορεί ότι εδώ πριν από κάποια χρόνια (πιθανώς, το 1957 που ονειρευόμουν πριν) έσφυζε από ζωή. Στην Κεντρική Πλατεία ήταν συγκεντρωμένα όλα, από το μπακάλικο και τον τσαγκάρη μέχρι την αστυνομία και το ταχυδρομείο. Τα καφενεία, οι ψησταριές..όλα εκεί.

Η ομορφιά γύρω μου πάντα μου ανοίγει την όρεξη και η Μαρία με κουβαλάει σ' ένα κοντινό εστιατόριο. Τώρα, τα εστιατόρια σε αυτά τα μέρη ξέρετε πώς είναι! Δε χρειάζεται να περιγράψω πολλά, όταν όλα είναι φρέσκα και αγνά και φτιαγμένα με μεράκι, χρειάζεται; Μετά, επειδή έχω μπει για τα καλά στο κλίμα της ζωής εδώ, λαχταράω κι έναν καφέ (αν ήμασταν στο 1957, θα λαχταρούσα και μια εφημερίδα). Να σου πάλι η Μαρία με τα ωραία της με πάει για δροσιστικό καφεδάκι κάτω από τον πλάτανο! Όπως με πληροφορεί, υπάρχουν αρκετά καφέ, αλλά και μπαρ, στην Παλιά Πόλη. Μάιο με Σεπτέμβριο, το μέρος έχει αρκετούς (κυρίως Χαλκιδικιώτες ή Θεσσαλονικείς που γνωρίζουν τα μέρη) που προτιμούν τον ατμοσφαιρικό χαρακτήρα των μαγαζιών εδώ, θέλοντας μια αλλαγή από την κλασική "τουριστική" καλοκαιρινή διασκέδαση. Όλα καλοδιατηρημένα, συνδυάζουν την καλαισθησία του vintage με εξαιρετικά cocktails!

Μετά το φαγητό, το πιοτό, και τον απογευματινό καφέ τι έχει σειρά; Σωστά, η χώνεψη. Όχι, η περισυλλογή εννοώ. Ή μήπως είναι το ίδιο; Εδώ πάντως, τα συνδυάζω μια χαρά γιατί αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς την εκκλησία του Αγίου Νικήτα , γύρω από την οποία ουσιαστικά εξαπλώθηκε ο πληθυσμός του χωριού. Μια ευθεία λοιπόν, από το ναό, βρίσκεται το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης, και μια από τις πιο υπέροχες θέες που θα έχετε ποτέ την ευκαιρία να απολαύσετε σε κείνα τα μέρη. Το μάτι χορταίνει και συνάμα χορταίνει κ ο νους, που διψάει να ξεφορτωθεί όσα περιττά και θλιβερά του έχουμε φορτώσει, για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί πιο λαμπερός και πιο ακονισμένος.

Αρχίζει να σουρουπώνει και παίρνουμε με βαριά καρδιά το δρόμο της επιστροφής στην όμορφη Θεσσαλονίκη.. Στη Θεσσαλονίκη που αναφωνεί "Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!" και που, απ' όπου κι αν είστε, πηγαίνοντας στην Παλιά Πόλη της Νικήτης, φαντάζομαι λιγουλάκι θα συμφωνήσετε. 😊